Angst voor water, voor het zwembad.
Angst voor de spetters. Angst om het diepe in te gaan.
Toen onze dochter 'zwemrijp' was, wilde ze niet. Absoluut niet. Ze vond het heel spannend en stond een paar keer optimaal gespannen aan de rand van het zwembad.
Tot de vertaling van haar gedrag inzicht gaf.
In die tijd zat ik niet lekker in mijn vel. Liep op het randje van een burnout, moest een keuze maken in mijn werk en vond dat vreselijk spannend. Ik wilde niet, ik durfde niet.
En precies dát is wat ze wilde laten zien met haar 'watervrees': Mama, jij (!) hebt een keuze te maken. Spring dat diepe maar in, op weg naar het onbekende. Vertrouw erop dat het je vrijheid geeft, en dat dit je veel gaat leren, je verder brengt.

Nou, die hakte er wel in! Ik mocht aan de bak. Mijn angsten aankijken, mijn (werkende) leven overdenken. En vanuit vertrouwen keuzes maken. Het was een aardig proces... Ik stond optimaal gespannen, met van die knikkende knieën aan de rand van 'mijn zwembad'. Ik zag anderen keuzes maken / het 'diepe inspringen' en ik... ik durfde niet.

En toen... niet lang na die bewustwording kwam mijn dochter naar me toe: "Mama, wanneer mag ik op zwemles?"



Ja, deze is ´uit eigen doos´.